Wybaczcie, ale muszę to powiedzieć. To nie ja nazwałem siebie przywódcą tradycjonalistów. Wiecie, kto uczynił to niedawno w Rzymie w uroczystych i pamiętnych okolicznościach. Powiedziano wówczas, że Jego Ekscelencja Lefebvre jest przywódcą tradycjonalistów. Nie chcę być przywódcą tradycjonalistów i nim nie jestem. Dlaczego? Dlatego, że jestem tylko prostym katolikiem, owszem kapłanem, owszem biskupem, ale w takiej samej sytuacji jak wy, tak samo reagującym na niszczenie Kościoła, niszczenie naszej wiary, na ruinację, która dzieje się na naszych oczach. A ponieważ odczuwam to tak samo jak wy, pomyślałem sobie, że jest moim obowiązkiem kształcenie kapłanów, prawdziwych kapłanów, jakich potrzebuje Kościół. Takich kapłanów zebrałem w zgromadzeniu pod nazwą Bractwa św. Piusa X, które zostało uznane przez Kościół.
Nie robię nic innego, ponad to, co robili wszyscy biskupi w ciągu wielu stuleci. Nie zrobiłem nic innego, ponad to, co robiłem podczas trzydziestu lat mojej drogi kapłańskiej i co przyczyniło się do tego, że zostałem biskupem, delegatem apostolskim na Afrykę, co przyczyniło się do tego, że zostałem członkiem głównej komisji przygotowującej II Sobór Watykański i wreszcie Asystentem Tronu Papieskiego. Czego mógłbym sobie jeszcze życzyć jako dowodu na to, że Rzym był zdania, iż moja praca jest pożyteczna dla Kościoła i zbawienia dusz?

Z Kazania wygłoszonego 29 sierpnia 1976 r. na Hali Międzynarodowych Targów w Lille dla 11 tys. wiernych.