Dzieje Kościoła widziane oczami Malachiego Martina i przez niego autorsko interpretowane. Rzecz także i o samobójstwie Kościoła po II Soborze Watykańskim dokonywanym rękami wrogów zewnętrznych a przede wszystkim wewnętrznych. Najbardziej nieoczekiwanym, a zarazem najbardziej zagadkowym zjawiskiem ostatnich dziesięcioleci, był nagły i niekwestionowany kryzys Kościoła Rzymskiego w sferze struktury organizacyjnej i jedności doktrynalnej. Niezwykła gwałtowność tego procesu sprawia, iż kryzys ów ma skutki prawdziwie katastrofalne. Nie można też wykluczyć, iż z biegiem czasu staniemy się świadkami jeszcze bardziej przerażającego spektaklu /…/ Zarówno statystyki, jak i inne fakty powinny budzić przerażenie w umysłach rzymskich katolików. Jeśli przedstawilibyśmy w postaci graficznej odnoszące się do lat 1965–1980 dane dotyczące liczby księży, zakonnic, zakonników, uczniów niższych i wyższych szkół katolickich, uniwersytetów, chrztów, nawróceń, małżeństw mieszanych, przystępujących do Komunii Świętej, spowiedzi i bierzmowania – otrzymalibyśmy linię prawie pionową. Nie należy zapominać o rosnącej wciąż liczbie katolików, którzy całkowicie odrzucają nauczanie Rzymu w kwestii rozwodów, antykoncepcji, aborcji, homoseksualizmu i komunizmu. Choć statystyki, o których wspomnieliśmy wyżej, są bez wątpienia szokujące, jeszcze bardziej alarmujące są wewnętrzne podziały w obrębie społeczności katolickiej. Społeczność owa stanowi największą, najzamożniejszą, najlepiej wykształconą i najbardziej wpływową część populacji. Na czele ich Kościoła stoi najstarsza i jedna z najbardziej szanowanych administracji na świecie – Watykan. A jednak w kwestiach wojny i pokoju, głodu i dobrobytu, kryzysów i postępu, struktura ta nie jest w stanie wywierać adekwatnego, specyficznie katolickiego wpływu.